ΚΛΑΣΙΚΙΣΜΟΣ
Το ενδιαφέρον του κλασικισμού είναι αιώνιο και αμετάβλητο - αποπειράται στην πιστοποιήση ενός φαινομένου , μόνο των βασικών και τυπολογικών του χαρακτηριστικών - χυτεύοντας αυστηρά τα περιστασιακά, μεμονωμένα, προσωπικά λειτουργικά δείγματα.
ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ
ΚΛΑΣΙΚΙΣΜΟΣ
Το ενδιαφέρον του κλασικισμού είναι αιώνιο και αμετάβλητο - αποπειράται στην πιστοποιήση ενός φαινομένου , μόνο των βασικών και τυπολογικών του χαρακτηριστικών - χυτεύοντας αυστηρά τα περιστασιακά, μεμονωμένα, προσωπικά λειτουργικά δείγματα.
ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ
ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ - 1830 - Βαβαρία LEO VON KLENZE
Όπως φαίνεται και από την ορθογραφία της, η λέξη κλασικισμός (από τη λέξη ''κλασικός'') ,προέρχεται σαφέστατα από την αρχαία ελληνική λέξη,''κλασις, της κλάσεως''.....κτλ, που σημαίνει - τάξη, σειρά - και όχι από την λατινική γλωσσά , όπως κάποιοι θέλουν να πιστεύουν και το αναγράφουν σε ''εκπαιδευτικού''-πληροφοριακού χαρακτήρα ιστοσελίδες.
Όταν οι αρχαίοι μας πρόγονοι έλεγαν ότι ένας ποιητής ήταν κλασικός εννοούσαν ότι ήταν πρώτης τάξεως και ότι ξεχώριζε από τους υπολοίπους.
Σε μεγάλο βαθμό κλασικισμός στηρίχθηκε στην αρχαία τέχνη -Αριστοτέλης , Πραξιτέλης- λαμβάνοντας αισθητικό ιδανικό δείγμα του την «χρυσή εποχή» .
Στο πέρασμα της ιστορίας , η καρδιά του κλασικισμού βρίσκει την έκφρασή της στις ιδέες του ορθολογισμού της φιλοσοφίας του Ντεκάρτ, στη δομή και τη σύνθεση των έργων του Χάυδν,του Μπετόβεν, στα μεγάλα έργα όπως :
« Δημιουργία του κόσμου » ,« συμφωνία Νο 101», «Ρολόι»,«Ορφέας και Ευρυδίκη» ...κ.α.
Έτσι λοιπόν η αισθητική υπόσταση του κλασικισμού είναι η συνιστώσα στην κοινωνική και εκπαιδευτική λειτουργία της τέχνης .....και όχι μόνο. Ο κλασικισμός θεσπίζει αυστηρή ιεραρχία των ειδών ,τα οποία ,για παράδειγμα στο θέατρο , χωρίζονται σε ύψιστα (ωδή,τραγωδία ,επικό) και κατώτερα (κωμωδίες, σάτιρες).Το κάθε είδος έχει απόλυτα χαρακτηριστικά και προσμίξεις δεν επιτρέπονται.
Στη μουσική είναι κάτι ανάλογο ,η μορφολογία, η δομή ,τα μελωδικά θέματα και οι επαναλήψεις , τα αναπτύγματα και οι συγκεκριμένες αρμονικές ακολουθίες τους είναι αυστηρά καθορισμένα σε όλα τα έργα , όλων των εποχών στη κλασική μουσική.
Όμως η ιστορική πορεία της μουσικής έχει περιόδους στους οποίους η ''κλασική'' περίοδος της μουσικής ,έχει για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας τη δική της θέση, στον 18ο αιώνα , καθώς πληρούσε όλες της προδιαγραφές δομικής αυστηρότητος.
ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ - 1830 - Βαβαρία LEO VON KLENZE
Όπως φαίνεται και από την ορθογραφία της, η λέξη κλασικισμός (από τη λέξη ''κλασικός'') ,προέρχεται σαφέστατα από την αρχαία ελληνική λέξη,''κλασις, της κλάσεως''.....κτλ, που σημαίνει - τάξη, σειρά - και όχι από την λατινική γλωσσά , όπως κάποιοι θέλουν να πιστεύουν και το αναγράφουν σε ''εκπαιδευτικού''-πληροφοριακού χαρακτήρα ιστοσελίδες.
Όταν οι αρχαίοι μας πρόγονοι έλεγαν ότι ένας ποιητής ήταν κλασικός εννοούσαν ότι ήταν πρώτης τάξεως και ότι ξεχώριζε από τους υπολοίπους.
Σε μεγάλο βαθμό κλασικισμός στηρίχθηκε στην αρχαία τέχνη -Αριστοτέλης , Πραξιτέλης- λαμβάνοντας αισθητικό ιδανικό δείγμα του την «χρυσή εποχή» .
Στο πέρασμα της ιστορίας , η καρδιά του κλασικισμού βρίσκει την έκφρασή της στις ιδέες του ορθολογισμού της φιλοσοφίας του Ντεκάρτ, στη δομή και τη σύνθεση των έργων του Χάυδν,του Μπετόβεν, στα μεγάλα έργα όπως :
« Δημιουργία του κόσμου » ,« συμφωνία Νο 101», «Ρολόι»,«Ορφέας και Ευρυδίκη» ...κ.α.
Έτσι λοιπόν η αισθητική υπόσταση του κλασικισμού είναι η συνιστώσα στην κοινωνική και εκπαιδευτική λειτουργία της τέχνης .....και όχι μόνο. Ο κλασικισμός θεσπίζει αυστηρή ιεραρχία των ειδών ,τα οποία ,για παράδειγμα στο θέατρο , χωρίζονται σε ύψιστα (ωδή,τραγωδία ,επικό) και κατώτερα (κωμωδίες, σάτιρες).Το κάθε είδος έχει απόλυτα χαρακτηριστικά και προσμίξεις δεν επιτρέπονται.
Στη μουσική είναι κάτι ανάλογο ,η μορφολογία, η δομή ,τα μελωδικά θέματα και οι επαναλήψεις , τα αναπτύγματα και οι συγκεκριμένες αρμονικές ακολουθίες τους είναι αυστηρά καθορισμένα σε όλα τα έργα , όλων των εποχών στη κλασική μουσική.
Όμως η ιστορική πορεία της μουσικής έχει περιόδους στους οποίους η ''κλασική'' περίοδος της μουσικής ,έχει για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας τη δική της θέση, στον 18ο αιώνα , καθώς πληρούσε όλες της προδιαγραφές δομικής αυστηρότητος.
Ιστορικοί περίοδοι της μουσικής
Μεσαιωνική περίοδος (6ος- 1400) Αναγεννησιακή περίοδος (1400-1600)
Περίοδος Μπαρόκ (1600-1750)
Κλασική περίοδος (1750-1830)
Ρομαντική περίοδος (1830-1910)
Σύγχρονη εποχή (1910- έως σήμερα
Ιστορικοί περίοδοι της μουσικής
Περίοδος Μπαρόκ (1600-1750)
Κλασική περίοδος (1750-1830)
Ρομαντική περίοδος (1830-1910)
Σύγχρονη εποχή (1910- έως σήμερα
Συνθέτες κλασικής εποχής
ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ
O Ρομαντισμός αποτέλεσε καλλιτεχνικό κίνημα που αναπτύχθηκε στα τέλη
του 18ου αιώνα στη Δυτική Ευρώπη. Αναπτύχθηκε αρχικά στη Μεγάλη
Βρετανία και τη Γερμανία, για να εξαπλωθεί αργότερα κυρίως στη Γαλλία
και την Ισπανία.
Καταρχήν αποτέλεσε λογοτεχνικό ρεύμα, ωστόσο
επεκτάθηκε τόσο στις εικαστικές τέχνες όσο και κυρίως στη μουσική.
Σε αντίθεση με τους εκπρόσωπους της αρχαιότητας και του κλασικισμού, στον ρομαντισμό η ιεραρχία στις τέχνες δεν είναι απόλυτο προτέρημα μίας μόνο τέχνης, οι ανταλλαγές ελεύθερων ρευμάτων έκφρασης, ιδιοτρόπων στοιχείων κάθε τέχνης, ο απεγκλωβισμός από τις πυραμίδες κράματος συναισθημάτων του μεσαίωνα και η αποδοχή έκφρασης των πιο λεπτών αισθήσεων απελευθέρωσαν την αταξία της τάξης και τροποποίησαν την τέχνη σε νέες δομές.
Η μουσική αποτέλεσε ως κυρίαρχος εμπνευστής και εκπρόσωπος του ρομαντισμού. Δεν είναι τυχαίο που η μουσική χαρακτηρίζεται ως υψίστη των τεχνών.
Χαρακτηριστικοί εκπρόσωποι της ρομαντικής περιόδου στη μουσική είναι:
Ф.Σούμπερτ, Νικολό Παγκανίνι, Φρεντερίκ Σοπέν, Ρόμπερτ Σούμαν, Εκ. Μπερλιόζ ,Φ.Μέντελσον ,Φ.Λιστ, Κ.Βέμπερ .....κ.α
Ο Λ.Μπετόβεν είναι ο εμπνευστής πολλών ρομαντικών συνθετών, καθώς μετά τη Βιεννέζικη σχολή , εκπροσωπος της οποίας ήταν, τα τελευταία έργα του αγγίζουν την εποχή του ρομαντισμού.
(Στα ώριμα έργα του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν μπορούν να θεωρηθούν ως η αρχή του μουσικού ρομαντισμού, σε αντιπαραβολή με τις πρώτες του δημιουργίες, που ακολουθούν το κλασσικό ύφος).
Χαρακτηριστικά στοιχεία του Ρομαντισμού στη μουσική:
1.Kαθιερώνεται το τονικό σύστημα (μείζονα, ελάσσονα)
2.Tα μεγάλα μελωδικά τόξα (μουσικές φράσεις με μεγάλες, ως επί το πλείστον, χρονικής διάρκειας νότες) που αυτό σημαίνει ροπή προς ακινησία, παθητική συναισθηματική παρατήρηση, ονειροπόλημα, εσωστρέφεια.
Chopin
Impromptu -Fantasy
- Πρώιμος Ρομαντισμός 1800 - 30: Το κέντρο των εξελίξεων είναι η Βιέννη. Το πρώτο έργο που βρίσκει πλατιά ανταπόκριση με αναφορές σε λαϊκούς χαρακτήρες, τη γεμάτη δάση φύση, τις δεισιδαιμονίες και τα θαύματα είναι Ο Ελεύθερος Σκοπευτής του Carl Maria von Weber (1786 - 1826). Τα τραγούδια του Franz Schubert εκφράζουν το ποιητικό πνεύμα της εποχής και στη μεστή από νοήματα μουσική του Beethoven αντιπαρατίθεται η παιχνιδιάρικη μουσική του Gioacchino Rossini (1792 - 1868).
- Ακμή του Ρομαντισμού 1830 - 50: Κέντρο των εξελίξεων είναι το Παρίσι και στη μουσική εμφανίζονται επιρροές από το γαλλικό λογοτεχνικό Ρομαντισμό. Το πνεύμα της εποχής καθρεφτίζεται στη Φανταστική Συμφωνία του Hector Berlioz. Χαρακτηριστικά είναι επίσης η δεξιοτεχνία του Nicolo Pagannini και του Franz Lizst. Παράλληλα αναπτύσσεται η ηχητική μαγεία του Frederic Chopin, η ποιητική μουσική του Robert Schumann, ο ρομαντικός κλασικισμός του Felix Mendelssohn η μεγάλης απήχησης όπερες του Giussepe Verdi και η ρομαντική όπερα του Richard Wagner.
- Όψιμος Ρομαντισμός 1850 - 1890: Μετά το θάνατο του Mendelssohn, του Chopin και του Schumann ξεκινά μια νέα εποχή με τα συμφωνικά ποιήματα του Lizst, τα μουσικά δράματα του Wagner και τις όπερες της πρώιμης περιόδου του Verdi. Ταυτόχρονα έρχεται στο προσκήνιο μια νέα γενιά με τους Cesar Franck, Anton Bruckner και Johannes Brahms. Φορμαλιστική και εξπρεσιονιστική αισθητική και εθνικά χρώματα συμβαδίζουν, δίνοντας στη μουσική τα χαρακτηριστικά του όψιμου Ρομαντισμού.
ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ
O Ρομαντισμός αποτέλεσε καλλιτεχνικό κίνημα που αναπτύχθηκε στα τέλη
του 18ου αιώνα στη Δυτική Ευρώπη. Αναπτύχθηκε αρχικά στη Μεγάλη
Βρετανία και τη Γερμανία, για να εξαπλωθεί αργότερα κυρίως στη Γαλλία
και την Ισπανία.
Καταρχήν αποτέλεσε λογοτεχνικό ρεύμα, ωστόσο
επεκτάθηκε τόσο στις εικαστικές τέχνες όσο και κυρίως στη μουσική.
Σε αντίθεση με τους εκπρόσωπους της αρχαιότητας και του κλασικισμού, στον ρομαντισμό η ιεραρχία στις τέχνες δεν είναι απόλυτο προτέρημα μίας μόνο τέχνης, οι ανταλλαγές ελεύθερων ρευμάτων έκφρασης, ιδιοτρόπων στοιχείων κάθε τέχνης, ο απεγκλωβισμός από τις πυραμίδες κράματος συναισθημάτων του μεσαίωνα και η αποδοχή έκφρασης των πιο λεπτών αισθήσεων απελευθέρωσαν την αταξία της τάξης και τροποποίησαν την τέχνη σε νέες δομές.
Η μουσική αποτέλεσε ως κυρίαρχος εμπνευστής και εκπρόσωπος του ρομαντισμού. Δεν είναι τυχαίο που η μουσική χαρακτηρίζεται ως υψίστη των τεχνών.
Χαρακτηριστικοί εκπρόσωποι της ρομαντικής περιόδου στη μουσική είναι:
Ф.Σούμπερτ, Νικολό Παγκανίνι, Φρεντερίκ Σοπέν, Ρόμπερτ Σούμαν, Εκ. Μπερλιόζ ,Φ.Μέντελσον ,Φ.Λιστ, Κ.Βέμπερ .....κ.α
Ο Λ.Μπετόβεν είναι ο εμπνευστής πολλών ρομαντικών συνθετών, καθώς μετά τη Βιεννέζικη σχολή , εκπροσωπος της οποίας ήταν, τα τελευταία έργα του αγγίζουν την εποχή του ρομαντισμού.
(Στα ώριμα έργα του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν μπορούν να θεωρηθούν ως η αρχή του μουσικού ρομαντισμού, σε αντιπαραβολή με τις πρώτες του δημιουργίες, που ακολουθούν το κλασσικό ύφος).
Χαρακτηριστικά στοιχεία του Ρομαντισμού στη μουσική:
1.Kαθιερώνεται το τονικό σύστημα (μείζονα, ελάσσονα)
2.Tα μεγάλα μελωδικά τόξα (μουσικές φράσεις με μεγάλες, ως επί το πλείστον, χρονικής διάρκειας νότες) που αυτό σημαίνει ροπή προς ακινησία, παθητική συναισθηματική παρατήρηση, ονειροπόλημα, εσωστρέφεια.
Chopin
Impromptu -Fantasy
- Πρώιμος Ρομαντισμός 1800 - 30: Το κέντρο των εξελίξεων είναι η Βιέννη. Το πρώτο έργο που βρίσκει πλατιά ανταπόκριση με αναφορές σε λαϊκούς χαρακτήρες, τη γεμάτη δάση φύση, τις δεισιδαιμονίες και τα θαύματα είναι Ο Ελεύθερος Σκοπευτής του Carl Maria von Weber (1786 - 1826). Τα τραγούδια του Franz Schubert εκφράζουν το ποιητικό πνεύμα της εποχής και στη μεστή από νοήματα μουσική του Beethoven αντιπαρατίθεται η παιχνιδιάρικη μουσική του Gioacchino Rossini (1792 - 1868).
- Ακμή του Ρομαντισμού 1830 - 50: Κέντρο των εξελίξεων είναι το Παρίσι και στη μουσική εμφανίζονται επιρροές από το γαλλικό λογοτεχνικό Ρομαντισμό. Το πνεύμα της εποχής καθρεφτίζεται στη Φανταστική Συμφωνία του Hector Berlioz. Χαρακτηριστικά είναι επίσης η δεξιοτεχνία του Nicolo Pagannini και του Franz Lizst. Παράλληλα αναπτύσσεται η ηχητική μαγεία του Frederic Chopin, η ποιητική μουσική του Robert Schumann, ο ρομαντικός κλασικισμός του Felix Mendelssohn η μεγάλης απήχησης όπερες του Giussepe Verdi και η ρομαντική όπερα του Richard Wagner.
- Όψιμος Ρομαντισμός 1850 - 1890: Μετά το θάνατο του Mendelssohn, του Chopin και του Schumann ξεκινά μια νέα εποχή με τα συμφωνικά ποιήματα του Lizst, τα μουσικά δράματα του Wagner και τις όπερες της πρώιμης περιόδου του Verdi. Ταυτόχρονα έρχεται στο προσκήνιο μια νέα γενιά με τους Cesar Franck, Anton Bruckner και Johannes Brahms. Φορμαλιστική και εξπρεσιονιστική αισθητική και εθνικά χρώματα συμβαδίζουν, δίνοντας στη μουσική τα χαρακτηριστικά του όψιμου Ρομαντισμού.
https://peirpamakmusiclessons.wordpress.com/%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%AE-%CE%B4%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D-%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου